Verstopt terras aan het water
Watertje zonder naam
De zeurderige Hollander in mij dacht ‘Zal wel niks wezen, die koffie. Gratis.’ Maar ook stiknieuwsgierig, en, tja: gratis. Dus vandaag, na een ochtend enthousiast typen tot hoofdpijn toe (aan mijn, ook geheime ondernemingsplan), besloot ik: nu is het moment m’n nieuwsgierige neus te volgen. Binnen vijf minuutjes fietste ik van “Studio Zeppelin” naar Life&Garden, de eigenaar van het uitnodigende bord. Ik vroeg me nog even af of er appeltaart was, of dat ik die mee moest nemen. Zelfgebakken. Zo’n soort bord.
Ken je die jaloersmakende villa van de Hervormde Jeugdraad Amstelveen? In het lover? Daar direct naast is het. Voorzichtig! De Handweg is bijna altijd druk, en je moet midden op het fietspad stilstaan. De fietsenrekken staan direct naast de ingang, fijn. In het tuincentrum hangt een ontspannen sfeertje. Wat een verademing vergeleken met onze Intratuin in de Watergraafsmeer! Allerlei leuks gezien, o.a. een fraai assorti groente- en fruitstruiken en mooie tuinverlichting en verlichte potten van Elho (wishlisted! hint: ik ben 6 september jarig, hi hi!). ’n Keertje overdoen op zaterdag, met de familie?
Overdoen, sowieso… alleen al om dat terras. Ik kwam, zag en schreef. Ik zat er helemaal alleen! Hoe heerlijk, zo te schrijven.
“Luid gekwinkelier om mij heen. Wolken verdunnen zich tot vlokjes en laten de zon door. Warm op mijn huid. Oneindig zachte, zuurstofrijke lucht vult mijn longen, een briesje speelt met mijn haren. Een kleurige haag van hortensia’s langs het lage hekje. Wit, fuchsia, roze, lavendel, lila, weer wit, en zo verder. Daarachter meteen het water. Houtsnippers op de grond. Stoere houten banken en tafels. En het water, het water. Dubbel water. Eerst het kleine plasje dat hier verstopt naast de Poel ligt. Dan, omkaderd door het tram- en fietsbruggetje (Kazernepad), het wijde Poelwater. Recht voor de stoel waar ik neerplofte. En hoe lekker de koffie is. De echte bonen zie ik in het apparaat, geen slap DE bakkie van concentraat.”
“Hier wil ik wonen. Werken. Zouden ze nog mensen zoeken? Hier wil ik zijn. Hier wil ik sterven. En dan mijn as in het water. Of composteren en de wortels van de bomen en planten met mij bemesten. Links van mij gromt een roestige grasmaaier met driftige halen. Hrhhum. Hrhhum. Hrhhum. Zeker bij het zeilcluppie. Ze mogen me ook zo, hup, de plomp in kiepen. Na mijn natuurlijke overlijden dan, hè. In een jute zak, met wat kiezels in mij of iets, dat ik goed zink. Het Nieuwe Veen wordt ik dan. De wind trekt aan, nu ook links en boven mij wolken met diepe loodtinten.”
Uitgeschreven, had ik nog een paar vragen. Of ze wifi hadden bijvoorbeeld (nee), en hoelang dit terras al bestaat. Eigenaar Paul Jongerius loopt – sympathiek – op de vloer en steekt de handen uit de mouwen. Hij vertelde me dat het terras spontaan is ontstaan, op deze plek was eerst de storthoek. Een beetje achteraf, geen plek om te laten zien. Tot het team op dit lumineuze terras idee kwam. In het voorjaar is het druk in Life&Garden, dan betaal je voor je drankje. Maar in de zomer is het rustig en mag je gratis. Zo kiezen klanten voor Life&Garden, in plaats van een andere bouwmarkt of tuincentrum, denkt Paul. Maar het moet wel een beetje geheim blijven, zegt hij. Rustig. Eigen. Een bevriende cateraar kreeg al eurotekens in de ogen en opperde er feesten te organiseren, maar dat zag Paul niet zitten. Hij houdt het liever kleinschalig en beheersbaar. Volgens zijn eigen gevoel en sfeer.
Het enige wat ik nog miste, ja echt het énige, Paul, als je luistert: een klein speeltuintje voor de kinderen? Heel klein? Glijbaantje? Speelhuisje? Boomhutje, misschien? Dan is het echt áf. Koop ik de bloemenbak voor ons speelhuisje bij jou. En ik zal ’t niemand doorvertellen, van je geheime terras ; ).
Groeten uit Amstelveen!
Phoenix en Fingerspitzen
De afgelopen week heb ik gewerkt aan mijn ondernemingsplan en biebboeken gelezen over loopbaan en intuitie. Twee sprongen eruit voor mij. “Fingerspitzengevoel” van Nederlander Willem Jan van de Wetering; en “Making work work” van de Amerikaanse Barrie S. Jaeger.
Barrie S. Jaeger schreef haar “making work work” voor hoogsensitieve personen. Ze maakt een model met Sleur, Professionaliteit en Roeping. Heel herkenbaar en toepasbaar, of je jezelf nu als HSP ziet of niet. Ook het Icarus en Phoenix energie/proces dat ze beschrijft sprak direct tot mijn eigen ervaring met werk. Mensen kunnen enorm doorslaan en aan de haal gaan met iets nieuws. Een nieuw idee, nieuwe baan, nieuwe relatie, nieuwe vrienden. Het Icarus proces, is dat je tot grote hoogten stijgt maar op enig moment onvermijdelijk neerstort in een diepe put. Het kost dan heel veel moeite om eruit te komen, als het al lukt en kan tot een beeld van herhaaldelijke depressies leiden. Het Phoenix proces is een soort verbeterde, verlichte versie van Icarus; je beheerst je bij het nieuwe en beperkt de energie die je erin steekt. Als iets mislukt of tegenvalt, steek je dat als leerervaring in je zak en kun je ongehinderd door een diepe dip verder.
Het hielp mij dit benoemd te zien. Het proces heb ik zelf ook doorgemaakt en de energie ken ik nog steeds. Voor mij werkt het goed om de minpunten naar voren te halen, zo snel mogelijk onder ogen te zien. Dit vraagt moed, lef, vertrouwen. It’s far better to face the bullets! Het naar voren halen van de teleurstelling helpt en het valt meestal mee. De pijn is dan minder hevig. Ontvangen, omhelzen, laten landen, even lijden > rust. En dan komt weer iets nieuws. Een variant, of een onderdeel, voor mij is communicatie. Het pijnpunt naar voren halen, concreet maken: ik ben bang dat iemand er iets van vindt. Kan ik dit checken? Doe dat dan. Vaak is het anders, zeker als ik snel genoeg ben.
Op dezelfde plank in de bieb trok de titel “Fingerspitzengevoel” mijn aandacht, en ik pakte het boek uit de kast. Voltreffer! Jan Willem van de Wetering is zelf succesvol ondernemer, het is belangrijk voor mij me nu te voeden met zulke verhalen. Daarbij barst het boek van succesverhalen van andere ondernemers. Ook qua ideeen een feest van herkenning. Balans buik/hoofd/hart – woede/angst/verdriet, verschil emotie en gevoel, teveel ratio in huidige maatschappij. En dat alles heel down to earth beschreven. Met concrete voorbeelden en aandachtspunten. Bonus: leest als een wie is wie van Leefbaar Nederland (maar geen propaganda).
Verder met mijn ondernemingsplan: schrijven aan en mensen spreken over. Daarover later meer, dat zit nu nog veilig in mijn Treasure Chest. Oh ja, en onze stenen barbecue is af en staat prachtig! Volgend weekend vuurdoop, kom je ook?
Hartelijke groet,
Tess
Daar!
Waarom ik opeens bedacht om blindemannetje met mijn zoontje van drie te willen spelen? Gisteren stond ik hem toen in de tuin uit te leggen, hoe we handen vast zouden houden en de een doet de ogen dicht, de ander zegt waarheen en hoe de een moet lopen. En daarna omgekeerd. Dat viel nog niet mee, om dat helder en duidelijk uit te leggen.
Blijkbaar sloeg het aan, want opeens was hij weg. “Eerst de klei opruimen,” had ik gezegd. Ik zoeken, en tot mijn verbazing zat hij zelf de klei terug te doen in de potjes. Niet eerder zo snel aan het opruimen gekregen.
“Ik weet een spelletje dat we samen kunnen spelen,” dat was achteraf de magische zin. Denk ik.
“Beginnen?” zei ik toen de klei en tekenspullen op hun plekje lagen.
“Op je rug!” nou vooruit, dat mag ook. Mama doet niet moeilijk.
“Waar moet ik naar toe? Je kan zeggen linksaf, rechtsaf en lopen,” begon ik. Eigenlijk weet ik niet zeker hoe goed hij het verschil tussen rechts en links kent, realiseeerde ik me. Dat merk ik dan wel.
“Daar! Daarnaartoe!” zegt Florian.
“Lieverd, ik heb mijn ogen dicht, dus ik kan niet zien waar daar is. Is het links? rechts?” doe ik geduldig.
“Links” klinkt het braaf.
Ik doe een stap opzij naar links, en realiseer me dat je kunt linksom draaien en stapje naar links doen. Dat is verschillend. Ik raak zelf een beetje in de war maar houd halsstarrig mijn ogen dicht. Vertrouwen, daar gaat het om.
“Verder?” vraag ik.
“Ja, daar!” voorzichtig doe ik nog een paar stapjes naar links tot ik iets hards voel. Daar staat een onderdeel van onze nieuwe stenen barbecue, dat weet ik gelukkig. Stop had ik nog niet geintroduceerd, stom natuurlijk.
Scenario herhaalt zich, Florian zegt niks of “daar”. Ik leg uit dat ik niks zie en vertel wat ik nodig heb om te bewegen. We eindigen op het garagepleintje, ik wil naar de “stenen” en Florian zegt steeds dat we op de “stenen” lopen. Open mijn ogen. Sta op het grind. Ik bedoelde de stoeptegels.
“Nu jij?” vraag ik, en pak zijn hand. “Doe je ogen maar dicht,” maar dat doet hij niet.
Vertrouw ik hem meer dan hij mij? Of ben ik de enige die het spelletje leuk vind?
TedxAms ’11 komt | flashback | Doing Exactly What You Really Want
Zaterdag 26 februari. Ik zag een oproepje op Twitter en stuurde een mailtje.
De energie die er vervolgens loskwam – ongelofelijk.
Woensdag 2 maart stond ik op het podium van de Amsterdamse Stadsschouwburg.
The people I met.
The inspiration I found.
Ik kan iedereen aanraden iets te doen met, voor of bij TedxAms.
Onder het originele mailtje, integraal.
Helaas heb ik de video van mijn optreden nog niet te pakken (als jij iets weet?).
Hi Irene,
Ik heb een idee voor een 3″ praatje – ik ben benieuwd of je er iets in ziet.
“Kiezen voor precies wat je eigenlijk het liefste wilt – waarom is dat zo moeilijk?”
Luidt de titel.
Onder vindt je de conceptuele inhoud/opbouw, ik heb nog een kapstok nodig.
Ik denk iets met mijn schoonfamilie, maar moet daar nog even over nadenken.
De inkadering kan ook met mijn eigen burnout en herstel daarvan, en iets over filter failure.
Een klein voorbeeld of twee.
Iets met een vraagje aan de zaal is ook wel leuk.
Het kan ook in het Engels, als je dat beter lijkt.
Morgen ben ik onderweg van 8-17 met mijn man en kinderen, en lees ik mijn mail niet.
Wel telefonisch bereikbaar of per SMS: 06 12481973
Ik ben benieuwd of je er iets in ziet!
Bedankt voor je tijd,
Hartelijke groet van Tess Doucet
“Kiezen voor precies wat je eigenlijk het liefste wilt – wie vindt dat ook moeilijk?”
De inhoud/opbouw zou zoiets zijn:
– hoe kom je erachter wat je wilt?
– kun je vragen of vertellen wat je wilt?
– kun je doen wat je wilt
en mag het??
Ik denk dat als je het niet (precies) weet, er niet om vraagt, het niet vertelt of niet doet, de reden is: schaamte/gene.
“Het hoort niet”, het is niet “gaaf”, het lukt vast niet, het is onbeleefd. Het is egoistisch, narcistisch of zelfs a-sociaal.
De verleiding is groot om te denken dat vooral vrouwen (moeders, schoonmoeders) hier last van hebben.
Maar mannen hebben het ook. Stelletje pleasers!
Deze angst voor sociale afwijzing en isolement.
Wat zullen ze wel niet denken, hoe zullen ze kijken, ze vinden me raar en belachelijk.
Die angst voor afwijzing en isolement is misschien reeel als je een misdaad pleegt. Ga ik er voor het gemak even vanuit dat moord, diefstal oid niet je grootste hartewens is.
Of die angst was reeel toen we in de ijstijd leefden, in een kleine gemeenschap waar je voor je overleven afhankelijk was van de mening van je clanleden.
Maar nu? Met de moderne media zijn er legio mogelijkheden om mensen te vinden met dezelfde (of juist hele andere) eigenaardigheden en je met hen te verbinden.
Afwijzing door mensen die je al kent? Het kan. Misschien vinden sommigen om je heen je wel stom om iets wat je eigenlijk heel graag precies zo wilt.
Maar, wat is zo’n relatie waard? Met iemand die jou niet gunt wat je het liefste wilt?
Mijn gok is dat de kansen groter zijn dat je:
– jezelf leuker vindt en daardoor vinden anderen dat ook
– mensen aantrekt die ook dezelfde “gekke” dingen leuk vinden
– door je voorbeeld anderen toestemming geeft hetzelfde te doen (vrij naar Marianne Williamson’s Greatest Fear)
Dus, stop met bang zijn! En ga er om vragen, ga het vertellen, ga het doen. Precies. Wat. JIJ. Eigenlijk. Het liefste!! wilt.
Begin maar ergens (met iets kleins). Maar ga er wel he-le-maal voor. Precies. Eigenlijk. Het liefste.
Dat zijn de sleutelwoorden!!
En antwoorden, die zijn er niet!
Ik vraag je geduld te hebben met alle onopgeloste vragen in je hart
en…
te proberen de vragen zelf lief te hebben.
Zoek niet naar de antwoorden; die kunnen niet gegeven worden.
Want antwoorden zijn het leven niet.
Het gaat erom te leven. Leef de vragen.
Misschien leef je dan, geleidelijk aan,
zonder het te merken,
in de antwoorden.
…mag het licht uit? De Dijk, 1987
Pfffff… mama is moe.
Hemelvaartweekend – uitrusten, hoop ik!
Afscheid van melk uit mij
Het komt eraan. ’t Einde van mijn bestaan als melkkoetje.
Onze jongste is nu 10 maanden. Overdag op de crèche hoeft ze al anderhalve week geen melk meer. Ze eet een broodje, drinkt sap – helemaal “abgestilt”, zoals de Duitsers zo mooi zeggen. En vannacht sliep ze door. Mijn hartewens van maanden. En nu? Ben ik een beetje verdrietig.
Want, dan hoef ik overdag niet meer te kolven. De diepvries puilt al uit met moedermelk, die ze niet meer hoeft. Dan loopt mijn productie terug. Dan gaat het hard. De laatste keer dat ze aan de borst drinkt – dat weet je niet vantevoren. Pas, als je haar aanlegt, en er komt niks meer, of ze hoeft niet; dan weet je dat de vorige keer, de laatste keer was.
Wij denken niet dat er nog meer komen.
De allerlaatste keer, dus.
Snik.
Ik beloof mezelf, dat ik hier nog een berichtje aan mag wijden. Om het af te leren. Om al het lactatie advies dat ik ongevraagd over mijn zwangere vriendinnen dreig uit te storten, nu het nog vers is, een plekje te geven.
Wordt vervolgd.
WAAH! De hypotheekmarkt stort in!!
Volgens Professor Ewald Engelen staat Nederland aan de rand van de financiële afgrond.
(bron: www.welingelichtekringen.nl)
Ik antwoord.
Weledelzeergeleerde professor Engelen, beste Ewald,
Als ik bang ben, krijgt u gelijk. Lijkt me geen goed idee. Zo woon ik zelf in een koophuis. Vertrouwen is de basis van een soepel draaiende economie, toch? Er is genoeg. Voor de hele wereld. Ook voor Nederland. Wij doen niet elitair, wij leven zoals we wensen. Op zich een goed idee – moet je de rest wel een beetje meenemen. Hoe je kan, zoals je kan. Misgaan kan het ook wel zonder dat we daar bang voor zijn.
Nou, en dan gaan we toch lekker met meer mensen in een huis wonen? Ofzoiets. Lijkt me best gezellig, een chinees, een indiër, een afrikaan erbij. Lekker eten ook, uit onze tuin of plantsoen. Eitje erbij van de loslopende kippen, dat gedoe. Deed mijn oma ook in 1946. Nooit een klacht over gehoord, de inwonende medemens. Wel iets over een tennistoernooitje waar ze broodjes voor smeerde enzo, bij het Melkhuisje? Misschien zegt u dat iets?
De ogen openen voor die boeven bovenaan banken, daar moet we wel iets mee. Of liever, iets tegen. En/of, ik weet ook niet precies hoe het misgaat, de andere mechanismen die de niet geheel vermeende vraatzucht die u beschrijft in stand houden en versterken. Die verdienen alternatieven. Iemand een ideetje? Positieve actie? U misschien, professor?
Met nieuwsgierige groet verblijft, vol vertrouwen,
Uw @spellfinder
“It’s all about the how!”
Eerste Hulp Bij Keuze
Tja. Inspiratie is bij mij nooit. Maar dan ook nooit. Een probleem. De uitvoering hè? Dat is ehm… (vraag mijn man). Niet altijd aanwezig. Op tijd. Of überhaupt. De gedachte, dat het gaat om een idee, hét idee, is ook helemaal achterhaald. De uitvoering, daar gaat het om (lees bijvoorbeeld SwissMiss Tina Roth Eisenberg over de 99% conferentie, link onderaan deze post).
Bij schrijven heb ik dat probleem op zich niet. Wél, wat ik het eerste zal schrijven. Mede, omdat ik me blijf afvragen waar ik mijn lezers – jullie dus – het grootste plezier mee doe. Wat je graag leest. Nodig hebt. Interactie! Dialoog! Tijd voor een poll! Doe je mee?
Bedankt!
- De poll sluit over een week, dus stemmen kan tot en met 26 mei.
- Het winnende artikel publiceer ik in de eerste week van juni.
- Onder de winnende stemmers verloot ik iets. Een verrassing (ja, echt leuk). Moet je me wel ff mailen: tess [at] doucet [punt]nl. En vertellen waarop je hebt gestemd. Voor 26 mei. (geen idee hoe ik dat mailtje kan automatiseren, als je nog een tip hebt?)
- Mocht je toch geen zin hebben om te stemmen – geen stress. Bij te weinig input (hoeveel te weinig is, weet ik pas als ik het resultaat bekijk) ligt mijn backup plan klaar: Eerste Hulp Bij Keuze. Vraag Marita maar. En misschien schrijf ik daar dan wel iets over. Heb je toch nog gekozen ; ).
Aanmanen met succes
Niemand vindt het leuk: een aanmaning, herinnering of rappel in de bus. Als je een beetje op mij lijkt, vind je het ook rottig om zo’n bericht te versturen. Ik verplaats me in de ontvanger en voel me schuldig. Het gaat haast automatisch, en ik ben er niet trots op (lees hier hoe dat werkt). Maar het gebeurt.
Vorige week ontdekte ik dat iemand iets had nagelaten, en daar hadden wij last van. Toevallig hadden wij een paar weken eerder een prachtige aanmaning van onze notaris ontvangen. Die was me bijgebleven. Wij wisten al dat we het genoemde bedrag nog moesten betalen, dat hielp. Maar vooral, hóe dit epistel was opgesteld maakte me blij. Ik pakte de brief erbij.
Inzake: openstaande declaratie nr 2010B28574, d.d. 1 maart 2011 ad €524,29
Geachte heer en mevrouw @spellfinder,
Bij het controleren van mijn notariële boekhouding heb ik geconstateerd, dat de declaratie – conform ingesloten fotokopie – nog onbetaald is gebleven. Ik veronderstel, dat de declaratie aan uw aandacht is ontsnapt en ik ben zo vrij u door deze hier aan te herinneren.
Indien ook volgens uw gegevens betaling achterwege is gebleven, verzoek ik u vriendelijk het bedrag der declaratie per omgaande over te maken naar Postbankrekening xxxx of Bank xxxx, welke beide rekeningen ten name staan van Mr. H. Bellaar, Parklaan 2, 1182 GJ AMSTELVEEN.
Indien echter naar uw mening de betaling wél heeft plaatsgevonden, dan verneem ik gaarne wanneer, op welke wijze en onder welke naam zulks is geschied.
Indien u het verschuldigde één deze dagen heeft betaald, dan gelieve u deze brief als niet geschreven te beschouwen.
U bij voorbaat dankend voor uw medewerking, verblijf ik,
hoogachtend,voor notaris Mr. H. Bellaar
Mevr. E. Voorbij
Ligt het aan mij? Dat ik helemaal begin te glimmen van zo’n schrijfsel? Dat ík, @spellfinder, zo dol ben op mooie taal, goed gebruikt? Ik denk het toch niet. Kwaliteit en zorgvuldigheid, dat spreekt toch iedereen aan? Het is niet alleen de toon, die vriendelijk en toch zakelijk is. Ook de “actionability” is hoog: je kan controleren of je de betaling hebt gedaan; meteen de betaling doen; of niets doen als je al had betaald. Voor alle denkbare scenario’s is een actie bedacht. Nu ja… het enige verbeterpuntje zou zijn, een optie in te bouwen voor de klant die de rekening níet (nu) kan betalen. Deur voor dialoog openzetten, zoiets. Als er veel wanbetalers zijn, een interessante optie. Of als het er weinig zijn, maar dat het wel energievreters zijn. De enige scenariokeuze die “volledige uitputtendheid” in de weg staat.
Nog even over de toon. Wat ik daar zo uitzonderlijk aan vind. Knap, echt. De brille steekt in het feit dat er op geen enkele wijze, direct noch indirect, expliciet of impliciet, ook maar de geringste hint van verwijt, schuld of andere negatieve emotie is. Het uitgangspunt is dat de ontvanger van goede wil is en natuurlijk graag zijn verplichtingen voldoet.
Mijn hartelijke dank en felicitaties – voor de volledige dienstverlening, overigens – heb ik uitgesproken naar de heer Bellaar en de collegae van het kantoor. Op mijn vraag of ik dit stuk erover mocht schrijven, antwoordde hij “bent u tevreden zeg het anderen, heeft u klachten zeg het ons”. Ja dus. Toch dapper. Ik had gevreesd dat discretie en voorzichtigheid met nieuwe media dit stukje in de weg zouden staan; maar nee. Gewoon akkoord.
Overigens vraag ik me meteen af, hoe dit motto te vertalen is naar de huidige tijd. En vooral naar mijn eigen normen en waarden. Ik geloof dat ik toch óók graag hoor als mensen tevreden zijn over werk of bemoeienis van mij. En een klacht, is al wat vergevorderd; ik zou graag eerder horen als er twijfel is over dienstverlening of samenwerking. Feedforward in plaats van feedback, zeg maar. “Deelt u uw verwachtingen, twijfels en vragen direct, dan kunnen wij ze overtreffen.” Zoiets? (*note to self: bijsluiter schrijven)
Terug naar mijn eigen rappel. Dat heb ik terstond geschreven, geënt op het meesterwerkje van de heer Bellaar en consorten. En per mail verstuurd. En ja hoor. Per omgaande reageerde de dame in kwestie met excuus; zij had verwacht dat een andere instantie deze zaak al had geregeld. Ze heeft het direct de volgende dag zelf opgelost. Kortom, succes!
PS Lees ook Wim Foquet – een waarlijk beschaafde en eloquente Vlaamse headhunter – voor inspiratie! Op weg naar beschaving 2.0?
Even weg
Vanmorgen werd ik geheel gegrepen door dit artikel van Marja Ruijterman. Over spanning die je voelt – en van wie die is. Ik schreef iets op haar LinkedIn pagina en ze mailde me terug. Tussen crackers met oude kaas (Marja) en appelflappen (ik) mailden we heen en weer, want het was lunchtijd. “Even weg” vond Marja wel een goeie tip van mij, en enthousiast voegde ze het toe aan haar blog. “Een paar dagen weg..” begon de bullit.
Ho even! Een PAAR DAGEN weg? Dat heb ik toch niet geschreven, en zeker niet bedoeld. Ik bedoelde: even weg in de zin van “even naar de WC”. Even een ommetje lopen. Even naar boven. Gistermiddag bijvoorbeeld.
Mijn man speelt gitaar en ik zing. We oefenen “Hands” van Jewel voor mijn schoonouders. Die zijn 40 jaar getrouwd, we gaan in juni naar Corfu om dat te vieren. Dan willen we het ten gehore brengen. Prachtige tekst, en past ook mooi bij “hoe houd je een huwelijk 40 jaar in stand”.
“If I could tell the world just one thing, it would be, we’re all OK…” Nina (10 mnd) kraait, ze vind de muziek prachtig. Florian (3,5 jr) ettert, hij wil zelf aandacht en houdt niet (altijd) van muziek. Ik geniet ervan dit samen te doen. Maar mijn man… ergert zich. Ik zing het refrein te gehaast, vindt hij.
Er zitten behoorlijk wat stembuigingen en frutsels in, ik moet inderdaad proppen om het er allemaal in te krijgen. Zoals Jewel, de pro, het doet. Maarrr… nazingen zoals zij het doet, is makkelijker dan mijn eigen versie te zingen.
Florian begint steeds meer te irriteren, en grijpt naar de gitaar van Sebastian. Die wordt meteen boos. Op Florian. Onterecht, vind ik – en we waren toch zo lekker bezig? Samen? Ik dram door. Nog een keer, van voren af aan. Ik hoor wat je zegt, zeg ik tegen S, maar ik weet niet of ik het kán. Florian heeft de kindergitaar gepakt. Goed idee, vind ik.
Laten we het nog een keer proberen? Van voren af aan? S wil eerst het refrein goedkrijgen.
Maar hij geeft mij mijn zin, we beginnen bij het begin – en komen niet verder dan de aanhef.
Nu ben ik óók gefrustreerd. “Even naar boven”, zeg ik, en laat Sebastian achter met de kinderen. Een beetje in de war kruip ik achter de computer. Waarom lukt het niet gewoon? Het ging toch zo lekker, en ik vond het juist zo leuk. Idyllisch, ook. Zondagmiddag met de hele familie musiceren. Kelly Family fantasieën sloegen al vol op hol in mijn hoofd. Ik klik wat heen en weer, met mijn gedachten nog bij wat er net gebeurde.
Na een paar minuten komt Sebastian ook boven.
“Ik ben gefrustreerd,” zeg ik. “Ik snap wat je wilt, maar het lúkt me gewoon niet”.
“Ik moet het gewoon even uitschrijven”, zegt hij. “Dan staat wie wat doet en hoeven we niet te discussiëren”.
“Ik wil ook niet discussieren!” verzucht ik, een beetje bang. “maar ik ben bang dat ik het niet kan”.
Zo, dat is eruit. Waar ik bang voor ben. En wat hij nodig heeft. Als hij de akkoorden met de tekst samen uitschrijft, op zíjn manier, weet hij waar hij is. Waar ik ben. En kunnen we samen de puzzel in elkaar zitten. Hoe wij het liedje willen spelen. Hoe we het kunnen spelen. Samen. En ik moet niet doordrammen dat hij het van de akkoorden af moet spelen.
Hij gaat weer naar beneden. Ik ook. Éven weg dus – en snel weer terug! Samen verder.
En Marja? Die heeft háár blog ook weer aangepast. Nice, enne… bedankt voor het haakje Marja!
Speel of ik schiet! Je lijf en geluk 